Mk 12, 38-44
Wdowi grosz
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus, nauczając rzesze, mówił:
«Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok».
Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».
Oto słowo Pańskie.
Nasza pobożność, aby się Bogu podobała, musi być poparta naszym życiem. O pobożności nie świadczą liczne pacierze i długie nabożeństwa. O niej świadczy wnętrze naszego serca, serca gotowego do ofiary. Pan Jezus chwali ewangeliczną wdowę, choć inni pewnie dawali więcej do skarbony. Dla Boga nie wielkość ofiary jest najważniejsza, ale szczerość intencji. Ona miała intencję uwielbienia Boga i dokonała tego skromnym, ale jakże znaczącym gestem.
Dodaj komentarz